All posts by : koNstytut

Międzynarodowy Dzień Gotowania na Politechnice Opolskiej. Dział współpracy międzynarodowej wraz z Instytutem Konfucjusza zorganizował smaczny wieczór. Studenci musieli jedynie przynieść produkty i stworzyć danie regionalne ze swojego państwa, z którym chcą się podzielić z innymi, a także nauczyć przyrządzania go.

– To jest już ponad 10 lat tradycji gotowania, która jest związana z programem Erasmus+, gościmy dzisiaj studentów z Indii, Kazachstanu, Ukrainy, Białorusi i Chin – mówi Marta Dembowska, uczelniany koordynator programu Erasmus+ na Politechnice Opolskiej. – Ja pokuszę się o stwierdzenie, że jest to tak naprawdę w ciągu roku akademickiego takie największe wydarzenie dla studentów Erasmusa, które łączy ze sobą i integruje ze studentami z naszej uczelni.

Dla polskich studentów dzisiejsze gotowanie to wędrówka po kulinarnej mapie świata. Postanowili również przygotować tradycyjne polskie dania.

– W ramach koła naukowego Żubr przygotowaliśmy dwa farsze do pierogów. Jeden ruski, drugi z kapustą i grzybami oraz śląski kołocz z jabłkami – mówi Kamila Koloch, studentka z Politechniki Opolskiej.

Bariera językowa dla polskich studentów nie stanowiła problemu, bo jak sami podkreślają – jeśli nie potrafimy mówić, to umiemy pokazywać.

W piątek 25.10.2019 r. w historycznej auli im. Oswalda Matei odbyły się wyjątkowe, jedenaste, urodziny Centrum Współpracy Polska – Chiny „Instytut Konfucjusza” w Opolu. Dlaczego były tak niezwykłe? Bowiem celebrowaliśmy je na równi z obchodami Międzynarodowego Dnia Instytutu Konfucjusza oraz siedemdziesiątą rocznicą nawiązania stosunków dyplomatycznych między Polską a Chinami.

Pośród zgromadzonych na sali gości i sympatyków Instytutu Konfucjusza znaleźli się reprezentanci władz Politechniki Opolskiej oraz Opolskiego Centrum Rozwoju Gospodarki.

Po uroczystym rozpoczęciu zebrani goście mogli się przekonać, że chińska sztuka niejedno ma imię.

A wszystko to dzięki występowi młodych aktorów  ze szkoły PSP 14 z klasy 3 pod kierunkiem Pani Agaty Szlęg, która od wielu już lat z niebywałą pasją i zaangażowaniem wspiera projekty naszego Instytutu. Dzieci zaprezentowały inscenizację baśni Hansa Christiana Andersena z ważnym morałem, że największym skarbem na świecie są przyjaciele, ludzie, na których można liczyć i którym można zaufać. Nie wolno nikogo sądzić po pozorach, dlatego, ze czasem ktoś nierzucający się w oczy i o nieciekawej aparycji okazuje się mądrym i dobrym człowiekiem.

Jako, że powszechnie wiadomo, iż muzyka w kulturze chińskiej jest niezwykle ważna i od wieków służy jako droga mędrca, my także mieliśmy okazję do spaceru tą metaforyczną drogą. Zapoczątkowała ją lektorka Instytutu Konfucjusza Pani Fu, która zagrała na chińskim flecie poprzecznym –  dizi, następnie Pani Yang Xu-Czaja kontynuowała ten muzyczny spacer wykonując na pianinie chińskie utwory ludowe, a Pani Xiaoli Duann oczarowała publiczność grą na popularnym w Chinach instrumencie – guzheng. Ciekawostką jest fakt, że guzheng używany jest też w tradycyjnej medycynie chińskiej.

Muzyczną ucztę przerwaliśmy na chwile pokazem Tai Chi z wachlarzem, który wykonała lektorka naszego instytutu Pani Xie Ychao oraz występem Pana Adama Laskowskiego – mistrza chińskich sztuk walki – Wing Chung – który zdobywał szlify pod okiem shifu Cheung.

Naszą melodyjną podróż w kierunku Państwa Środka zakończył występ Pani Elizy Jończyk – laureatki konkursu noworocznego. Pani Eliza zaprezentowała własne interpretacje utworów chińskich wykonawców : Wiosna w porannej alejce (Zhou Xuan) i trzy utwory artystki Teresy Tang: Napijmy się jeszcze raz, Księżyc odzwierciedla moją duszę oraz Ukochany.

Jednak, czymże byłyby urodziny bez wspólnego tortu i pamiątkowego zdjęcia? I tej tradycji musiało się stać zadość! Po zakończeniu części oficjalnej można było rozpocząć mniej formalną część naszego święta.

W tym miejscu chcemy serdecznie podziękować osobom, bez których nasze urodziny na pewno nie upłynęłoby w tak wyjątkowej, ciepłej i przyjaznej atmosferze:  jedynemu w swoim rodzaju specjaliście ds. audiowizualnych – Panu Przemysławowi Puszczewiczowi, niezawodnym: fotografowi – Panu Sławojowi Dubielowi i operatorowi kamery – Panu Dariuszowi Markiewiczowi,  niezastąpionemu  konferansjerowi – Panu Grzegorzowi Paskowi oraz nieodzownemu Panu Ludwikowi Bednarzowi.

Korzystając z okazji chcemy także przywitać nowoprzybyłą dyrektor ze strony chińskiej – Panią prof. Wenjing Gong – która jest z nami dopiero od kilku tygodni. Mimo, że objęcie posady dyrektora dopiero przed nią, to jednak już teraz dała się poznać jako osoba pełna ciepła, zaangażowania i pasji.

Xie xie wszystkim przybyłym za wspólne świętowanie!

Minął kolejny rok i kolejni kursanci Instytutu Konfucjusza wyjechali do Pekinu na piąty już Letni Obóz z językiem chińskim. Na lotnisku przywitała nas nauczycielka Mao i student-wolontariusz z Pakistanu. Popołudniu tego samego dnia przedstawicieli Samorządu Studenckiego i Samorządu Doktorantów przyjął Rektor naszej uczelni partnerskiej – Politechniki Pekińskiej oraz dyrektor Działu Współpracy Międzynarodowej, a już w kolejnym dniu rozpoczęły się lekcje języka chińskiego. Dosyć szybkie tempo prowadzenia zajęć na początku nieco przeraziły naszych kursantów, ale szybko weszli w rytm. Tym razem oprócz uczestnictwa w zajęciach językowych, poznawania kultury Państwa Środka i zwiedzania zabytków Pekinu, uczestnicy mieli możliwość zobaczenia „Małej Potali”, Pałacu Letniego i kilku świątyń w Chengde – mieście oddalonym od Pekinu o niecałe 230km. Trzeba przyznać, że wszystkie te miejsca zrobiły na nas ogromne wrażenie i znów pojawiły się głosy o konieczności powrotu do Chin aby odkrywać więcej i więcej…

„Coś się tu nie zaczyna w swojej zwykłej porze. Coś się tu nie odbywa jak powinno. Ktoś tutaj był i był, a potem nagle zniknął i uporczywie go nie ma”. Wisława Szymborska

Co można jeszcze dodać, gdy wszystko zostało już powiedziane? „O pustce, która krzyczy głośnej niż obraz Muncha”. O tym, że życie będzie trwać dopóty, dopóki będziemy pamiętać. A wszyscy będziemy… bardzo długo. O uczuciach, z którymi każdy z nas musi sobie poradzić – nie tylko smutku i żalu, lecz nawet wściekłości. I jedno słowo, które od jakiegoś czasu nam towarzyszy – dlaczego? Wczoraj, podczas uroczystości pogrzebowych, usłyszeliśmy, żebyśmy nie szli w tym kierunku… Żebyśmy nie zadręczali się pytaniami, na które nie otrzymamy odpowiedzi. Jednak to nie jest takie proste. Szczególnie wtedy, kiedy patrzymy na uśmiechającą się ze zdjęcia twarz człowieka, który był, był i nagle znikł. I uporczywie go nie ma…